Wat begon als de TweMTBe 200, ontwikkelde zich al snel tot een mtb tocht van 220 of 132 km rondom Boekelo, waarbij het doel was zo veel mogelijk vaste MTB-routes aan te doen.

We starten rond 6:54 uur, het moment dat officieel de zon op is. Voor zowel de 220 als de 132 staan er 4 deelnemers aan de start, als ook een volgauto die respectievelijk 3 en 2 posten op de afstanden gaat verzorgen. Ideaal zodat we niet te veel mee moeten slepen.

De eerste 80km is voor beide routes gelijk, maar we rijden echt in 2 verschillende groepen en na het verlaten van Boekelo hebben we weinig meer van elkaar vernomen, waardoor ik de bevindingen van de 220 alleen kan verslaan.

De start is dus vroeg en het is nog fris. Rond het Rutbeek is de eerst route die we aan doen, voor mij rent nog een ree over de singletrack. Lekker om er in te komen en te ondervinden hoe het parcours er nu bij ligt na een week met veel regen. En dat was nog prima, dan is wel erg goed te merken dat het onderhoud heel goed is.

We steken daarna door naar de route van Haaksbergen, nr 2. Ook hier natuurlijk de bekende stukken en we pakken nog aardig wat singletracks mee, maar steken ook wat saaiere stukken af, dat kan niet anders aangezien we anders Twente niet rondkomen. Na het altijd leuke Mezennest buigen we af naar Eibergen.

De vreemde eend is vandaag de derde vaste route in Eibergen. Officieel gewoon netjes met het officiële MTB-logo uitgepeild, maar is nergens op de kaart te vinden. Draaien en keren, op en neer om vervolgens weer op dezelfde plek uit te komen, niet iedereens favoriet, maar wel die van mij, heerlijk.

Na een wat landelijke paden komen we bij de Needseberg uit. Geen officiële route, maar wel veel mogelijkheden om technische te rijden. We slaan wel veel leuke stukken over, maar dit moest toch in de route zitten. Het weer begint nu wel dreigender te worden. We steken nu met wat langere verbindingsstukken, via Diepenheim, door naar de vierde vaste route van Markelo.

De route van Markelo is ook erg onderhoudend en ligt er ook nog prima bij. We zijn nog fris als we de Herikeberg bedwingen, maar rondom de Apenberg krijgen we wel te maken met het wisselvallige weer. Hagelbuien zijn niet fijn, maar je blijft er een stuk droger bij, dan van regen. Dit gaan we nog vaak mee maken. Na 60 km komen we na de Borkeld bij de eerste pauzeplek. Snel wordt er veel gegeten en de voorraden bijgevuld voor de lange etappe van ruim 80km.

Afgekoeld mogen we gelijk weer op warmen op de vijfde MTB route, Rijssen. Een erg dynamisch stukje met zat genoeg hagel, dit keer niet zo lang voordat we afbuigen richting Holten. Ook hier zijn de verbindingsroutes een afwisseling van fietspaden, zandpaden, asfalt, alles wat je normaal ook tegen komt.

Bovenaan de Motieweg pakken we de zesde route op. MTB route Holten is normaal super, zeker als je gelijk kan beginnen met een technisch afdaling van de Motieweg. Daarna is er al snel een omleiding vanwege het ingetreden broedseizoen. Helaas voor ons missen we een mooi bosstuk en rijden we vol in wederom een hagelbui over een veel meer openvlakte. Niets aan te doen, doortrappen en zorgen dat we weer zo snel mogelijk in het bos zijn, dat scheelt toch aanzienlijk. We merken nu wel dat alle hagelbuien ook zorgen dat het parcours een stuk natter wordt.

Dit was ook het laatste stuk dat de 220 en de 132 met elkaar delen. Vanaf hier gaat de 132 rond Rijssen en dan richting Delden en naar huis. De 220 vervolgt de uitdaging met de route van Nijverdal, de zevende vast route. Een prachtige route, waarbij de zanderige ondergrond nu een zegen is. Zo goed als geen nattigheid. De klim van de Sanatoriumlaan brengt ons boven op "De Hollander". Nooit geweten dat die bult zo heette tot een adventure race mij daar naar toe stuurde. Na de afdaling buigen we af naar de volgende route.

Verbindingstukken met zuigende zandpaden, beetje asfalt en ja, waar hagel brengt ons bij de Lemelerberg. We zitten nu al boven de 100km en mogen via de verharde weg naar de top klimmen. Daar pakken we de achtste route al weer op, niet de makkelijkste en lekker technisch en ook hier, vooral fijn dat het niet zo'n drek zooi is. Wat dat betreft ligt het er tot nu toe allemaal erg goed bij, maar dat zal snel veranderen.

Na een korte vebinding zitten we op de negen de mtb route. Ommen is nu aan de beurt, maar dat heeft weinig meer te maken met mountainbiken. Brede zandpaden, zonder fatsoenlijk spoor en als ze er al zijn, dan staat er een flinke laag water op. Dit is toch wel even een mentale tegenslag. We moeten nog een heel lang stuk, het enig positieve is dat de wind ons gunstig is gezind, maar ook hier weer die hagelbuien. Vlak voor de hagel is het nog zo'n 10 graden, zakt vlak voor de bui naar 5 en er na is het vaak nog maar 2 graden. Dat zijn beste schommelingen, maar gelukkig kunnen we ons redelijk goed warmhouden.

Op papier hebben we nu het lelijkste stuk te gaan. Enerzijds klopt dat, want landschappelijk gezien is het stuk tussen Ommen en Sibculo niet het mooiste, anderzijds zijn we maar wat content met de lange stukken windmee. Goed voor het gemiddelde en moraa. Enige minpuntje was dat ik net de snelheid niet kon trappen doordat ik het kleinste kransje achter niet kon gebruiken. Al met al vliegen we lekker naar de tiende mtb route.tekst gaat verder onder de afbeelding